Al vanaf haar geboorte had Lot moeite met het drinken van haar flesjes. Toen ze drie weken oud was kreeg ze spruw en vanaf dat moment werd het voor ons als ouders echt een strijd om voldoende voeding binnen te krijgen. Er volgden vele onderzoeken en opnames in het ziekenhuis i.v.m. uitdroging/ondervoeding. We zochten hulp bij (pre)logopedisten, ergotherapie, kinderpsycholoog, osteopaat en zelfs een wichelroede loper. Niemand kon ons (echt) helpen om Lot te laten eten. Iets na haar eerste verjaardag moesten we kiezen voor bijvoeding middels een neussonde. Het dagelijks inbrengen van de neussonde was vreselijk en traumatisch voor Lot. Vanaf die periode at en dronk Lot vrijwel niets meer. Toen het inbrengen van de neussonde niet meer mogelijk was door inwendige beschadiging moesten we kiezen voor de mic-key button.

Een dag na haar tweede verjaardag werd Lot geplaatst voor dagbehandeling bij Seyscentra. Deze plaatsing voelde ‘bitter sweet’; natuurlijk waren we heel blij dat we daadwerkelijk van start gingen met de behandeling maar ook ontzettend verdrietig dat we Lot zo veel moesten gaan missen bij de gewone dagelijkse dingen. De eerste weken moest Lot (en wij!) erg wennen aan het nieuwe ritme van de dagbehandeling. We zaten om 7.30 uur in de auto naar Malden en Lot kwam rond 17.15 uur weer thuis. We zaten dan om 17.30 uur als gezin aan tafel, nog even in bad en om 19.00 uur moest Lot alweer naar bed. De tijd met Lot was doordeweeks dus erg schaars. De weekenden vlogen voorbij en waren ook niet altijd gezellig omdat Lot vaak moest bijslapen van de intensieve behandeling en was ook onrustiger dan anders door de opgebouwde spanning van de behandelweek. Lot speelde bij Seyscentra overdag op een groep met kinderen en vaste begeleidsters. Ze deed altijd hele leuke dingen op de groep; knutselen, liedjes zingen, vrij spelen, kleien, buiten spelen, lezen, tv kijken, dansen, nagels lakken.

Ongeveer 5 keer per dag werd ze uit de groep gehaald om een eetsessie te doen in een behandelkamer. In het begin oefende Lot met het accepteren van aanraking van haar lippen / tong, en toen dit goed ging werd er gestart met kleine hoeveelheden vla. Lot ging aanvankelijk goed van start en maakte flinke stappen. Na een aantal weken werd ze een aantal keer ziek waardoor ze in haar behandeling een terugval kreeg; Lot begon met braken. In eerste instantie omdat ze buikgriep had, maar het braken hield aan toen Lot niet meer ziek was. De behandelaars leerden ons dat Lot het braken inzette om maar niet te hoeven eten. In de slechtste weken braakte Lot zeker 8 keer per dag. We werden er ontzettend moedeloos van en we twijfelden in die tijd of we de juiste keuzes hadden gemaakt. De vele gesprekken met de behandelaar hielp ons om het vertrouwen in de behandeling vast te houden. Na zeer intensieve begeleiding lukte het de behandelaar om het braken af te laten nemen. Lot kwam beter in haar vel te zitten en begon stappen te zetten in het behandelproces. De hoeveelheden konden langzaam opgehoogd worden en de sondevoeding werd afgebouwd. Lot ging experimenteren met verschillende smaken en structuren, warm en koud eten. Hoewel het nog altijd een ‘taak’ was waarbij Lot soms heftig verzet liet zien zagen wij ook dat ze langzaamaan wat meer interesse begon te krijgen in eten.

Toen Lot weer ziek werd viel ze wederom terug in haar ‘braak-gedrag’ maar deze periode was nu veel korter dan de voorgaande periode. We leerden tijdens de eetsessies bij Seyscentra het gedrag te doorbreken door op de juiste momenten wel/niet op het gedrag in te gaan. Omdat de braakneiging mogelijk ook veroorzaakt werd door angst kreeg Lot bij Seyscentra 2 sessie EMDR – traumaverwerking. De laatste weken van de behandeling is Lot veel thuis geweest. Via beeldbellen hadden we tijdens alle eetsessies live contact met de behandelaar. Deze weken liet Lot thuis veel verzet zien; bij SeysCentra was ze inmiddels qua eten een “voorbeeld kind” maar thuis moest ze nog ervaren dat hier de zelfde regels en aanpak was. Dit was zwaar, helemaal omdat we eigenlijk het gevoel hadden dat we ‘klaar’ waren. De coaching van de behandelaar was geweldig en daardoor konden we ook in deze laatste fase volhouden.

Lot is 10 maanden in behandeling geweest bij Seyscentra, het was een achtbaan vol emoties maar het was het allemaal waard. Lot eet!!! En ze eet zelfs vaak met plezier. Ze probeert nieuwe dingen uit en ontdekt welke dingen ze allemaal lekker vindt. Lot is een ander kind geworden bij SeysCentra, ze is sterker, gezonder en wijzer geworden. Wij hebben als ouders geleerd om op een andere manier naar ons kind te kijken, we hebben geleerd om niet meer mee te gaan met haar angst rondom eten en haar te sturen en begrenzen waar nodig. Lot eet nu ‘met de pot mee’ en is nu vaak als eerste klaar met haar boterham. Dit hadden wij voor de behandeling bij Seyscentra nooit durven hopen.