Joep was net zeven toen hij bij SeysCentra kwam. Door het syndroom van Down lukte het maar niet om zindelijk te worden. “Joep leek daar geen moeite mee te hebben”, vertelt zijn moeder Margriet. “Hij ging liever door met spelen dan naar het toilet gaan. En de luiers zijn zo goed dat hij er geen last van heeft als die nat is.” Bij SeysCentra lukte het Joep om in een recordtempo zindelijk te worden en Margriet is blij nu echt ‘uit de luiers’ te zijn.
Joep heeft het syndroom van Down en gaat naar het regulier onderwijs. Zijn ouders hebben geprobeerd hem klokzindelijk te maken, maar Joep leek de luier niet vervelend te vinden. De moderne luiers die zijn ouders via de apotheek kregen, waren bovendien zo goed dat dit deels het probleem was. “Joep ervoer een natte luier vaak niet als vervelend”, aldus behandelaar Adrienne de Bresser. “Zonder luier zou hij een ongelukje en de gevolgen daarvan eerder hebben opgemerkt.” Op de Downpoli van het Martini Ziekenhuis in Groningen hadden ze gehoord van SeysCentra en via de huisarts kreeg Joep een verwijzing. Op basis van de diagnose en enkele observatiedagen thuis door de ouders, werd besloten tot opname van een week. “Op 25 juni hebben we Joep toen weggebracht”, vertelt Margriet. “Ik weet het nog goed, ik zag er enorm tegenop. Je laat toch je kind achter. Gelukkig vond Joep het al snel leuk en begon te spelen. We hebben hem uitgelegd dat hij een paar daagjes ging logeren en dat vond hij allemaal prima. Hij sliep in zijn bedtent en had zijn slaapdoekje bij zich. We creëerden een thuissituatie, waardoor hij zich meteen op zijn gemak voelde.”
Dicht bij het toilet
Tijdens de behandeling droeg Joep geen luier en bleef dicht bij het toilet, in eerste instantie op zo’n dertig centimeter afstand. “Als onderdeel van de behandeling gaven we hem ook extra veel drinken, zodat hij zou moeten plassen”, vertelt Adrienne. “Hierdoor kon hij snel veel leerervaringen opdoen. In de prikkelarme ruimte bij het toilet zijn we vervolgens gaan wachten tot hij zei dat hij moest plassen. Joep had als doel om op eigen initiatief naar het toilet te leren gaan en hij kreeg een beloning als hij op het toilet plaste. Na een ongelukje werd ingetraind wat hij wel had moeten doen, door meerdere malen vanaf de plek van het ongelukje met hem naar het toilet te gaan.” Ongelukjes moest Joep zo zelfstandig mogelijk opruimen. “Dat betekende omkleden, natte kleding uitspoelen en in een tas doen. Dat klinkt vervelend, maar hierdoor leert hij dat een ongelukje meer tijd kost dan op tijd naar de wc gaan.” De behandeling sloeg meteen aan. Hij had maar één ongelukje en is door alle stappen heen gevlogen. “Alsof hij wist wat de bedoeling was”, zegt Margriet. “Hij had het door: als ik het doe, ben ik er snel van af. Na drie dagen was hij dan ook al klaar. Maar één zwaluw maakt nog geen zomer. Een dagje inslijten kan geen kwaad.”
Dagelijks contact
Tijdens de behandeling was er dagelijks contact met de ouders. Margriet vond dat heel fijn, maar heeft lang getwijfeld over videobellen. “We wisten niet hoe Joep hierop zou reageren. Uiteindelijk hebben we het toch geprobeerd en hij was alleen maar blij. Dat hadden zijn behandelaars goed ingeschat. Ze gingen heel prettig met hem om.” Op vrijdagmiddag kwamen zijn ouders naar het behandelcentrum voor verder advies, zowel mondeling als schriftelijk. Adrienne: “Hierdoor wisten ze hoe ze thuis het weekend in konden gaan. We hebben voorgedaan hoe de toiletgang gaat en hadden er alle vertrouwen in dat de ouders het zelf zouden kunnen.” Dat bleek terecht want het weekend verliep goed, zonder ongelukjes. Het ging zo goed, dat één dag overdracht op school en de buitenschoolse opvang ook voldoende was. “Thuis ging het meteen goed en op school ook”, vertelt Margriet. “De nazorg is uitstekend.” In de zes weken na de training heeft Joep amper nog ongelukjes gehad. Ze zijn op één hand te tellen. Volgens Adrienne was het een behandeling volgens het boekje. “De ouders werkten goed mee, dat hielp ook. En soms zijn er meer plekken waar het kind het moet leren, maar dat ging met Joep zonder problemen.”
Knopje omgezet
Ook Margriet vindt het resultaat boven verwachting. “We moeten het wel thuis voortzetten en dat hebben we gedaan. Misschien was het ons uiteindelijk ook zelf gelukt, maar de behandelaars van SeysCentra hebben zijn knopje omgezet. Joep had geen intrinsieke motivatie om er wat aan te doen. Dan kun je er als ouder bovenop gaan zitten, maar dat werkt alleen frustratie in de hand. Het is goed dat de professionals hebben meegekeken.” Net na de zomer is Joep ook nachtzindelijk geworden. Margriet: “Vanuit SeysCentra hebben we adviezen gekregen hoe we dat zelf konden doen en het ging heel makkelijk. Joep heeft een grote blaascontrole, dat helpt.” Joep is nu heel trots en rent enthousiast de kamer in als hij heeft gepoept. “Daar zijn we heel blij mee”, vertelt Margriet. “Laatst zijn we een weekendje weggeweest en nu onze dochter van drie ook zindelijk is, hoefden we geen luiers mee te nemen. Het is een kleine moeite, maar heel fijn als het niet meer nodig is.”